ในช่วงยุค 90 ของวงการเพลงไทย มีนักร้องหญิงคนหนึ่งที่โดดเด่นด้วยสไตล์อันเป็นเอกลักษณ์ เธอคือ แจน ฮัลโหล-วีน หรือที่มีชื่อจริงว่า รัชดา อนังรัสวดี
แจนเปิดตัวครั้งแรกในปี พ.ศ. 2538 ด้วยลุคที่แหวกแนวสำหรับยุคนั้น เธอมาในมาดสาว J-ROCK พร้อมกับการแต่งหน้าที่โดดเด่นด้วยการเขียนขอบตาดำเท่ห์ๆ ทรงผมซอยสั้นที่ดูทะมัดทะแมง ผิวสีน้ำผึ้ง และรูปร่างบอบบาง แต่สิ่งที่เป็นเอกลักษณ์ที่สุดของเธอคือรูปดาว 5 แฉกใต้ตาข้างขวา ซึ่งกลายเป็นจุดเด่นที่ทำให้ใครเห็นก็จำได้
แจนไม่เพียงแต่มีลุคที่แตกต่าง แต่เธอยังเป็นศิลปินหญิงคนแรกและคนเดียวของค่ายคีตา ที่นำเสนอเพลงแนวอัลเทอร์เนทีฟ ซึ่งถือเป็นทางเลือกใหม่ของวงการเพลงไทยในยุคนั้น นอกจากนี้ ผลงานของเธอยังผสมผสานความเป็น J-Rock, Pop Rock และพังค์เข้าไว้ด้วยกัน ทำให้เธอมีเอกลักษณ์ทางดนตรีที่โดดเด่นไม่เหมือนใคร
อัลบั้มแรกและเพียงอัลบั้มเดียวของแจนมีชื่อว่า “Jan Hallo-Ween (สตรีแก่นนครปี 2538)” ซึ่งมีแนวคิดที่น่าสนใจ โดยนำเสนอภาพของ “สตรีแก่นนคร” ในยุคสมัยใหม่ ที่มีความทันสมัย แก่น ซน และเปรี้ยวเข็ดฟัน ต่างจากภาพของสตรีแก่นนครในอดีตที่มักจะถูกมองว่าต้องเรียบร้อยและสุภาพ
อัลบั้มของแจนเปิดตัวด้วยเพลงเร็วที่มีจังหวะร็อคหนักแน่น โดดเด่นด้วยเสียงร้องแหวๆ ที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอ เนื้อหาของเพลงส่วนใหญ่เล่าถึงการตัดพ้อและวิพากษ์วิจารณ์พฤติกรรมของผู้ชาย อย่างเช่นเพลง “รักแมวสิเธอ” แต่ที่น่าสนใจคือ แม้อัลบั้มจะเน้นเพลงเร็วเป็นหลัก แต่กลับเป็นเพลงช้าอย่าง “เยื่อใยสุดท้าย” ที่ได้รับการพูดถึงมากที่สุด
แม้ว่าแจนจะสร้างความประทับใจให้กับแฟนเพลงในยุคนั้นอย่างมาก แต่เมื่อค่ายคีตา เรคคอร์ดส ปิดตัวลง เธอก็ไม่ได้มีผลงานในวงการเพลงอีกเลย ปัจจุบัน แจน ฮัลโลวีน ได้ห่างหายจากวงการบันเทิงไปแล้ว แต่ผลงานและตัวตนอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอยังคงอยู่ในความทรงจำของแฟนเพลงยุค 90’s เสมอ
